మా ఊరి ‘శ్రీమంతుడు’

మా ఊరు కంభంపాడు  జ్ఞాపకాలు ఇక పాస్ పోర్టులో ప్లేస్ ఆఫ్ బర్త్ కు పరిమితమయిపోతాయేమో అని ఒక్కోసారి భయం వేస్తుంటుంది. ఒకప్పుడు అమ్మా నాన్నల అబ్దీకాలకోసం ఏడాదికి రెండు సార్లు అయినా సొంతూరుకు వెళ్లి వచ్చేవాళ్ళం. మా  మూడో అన్నయ్య పోయిన తరువాత తద్దినాలు  కూడా హైదరాబాదుకే పరిమితం అయిపోతున్నాయి.

ఈ నేపధ్యంలో ఇంగ్లండులో ఉంటున్న మా అన్నయ్య కుమారుడు సత్యసాయి హైదరాబాదు ఆఫీసు పనిమీద వచ్చి వారాంతంలో పనికట్టుకుని రెండు రోజులు మా ఊళ్ళో గడిపి వచ్చాడు. వాడి ద్వారా తెలిసిన విశేషాల్లో ఇదిగో ఈ ‘శ్రీమంతుడు’ విషయం తెలిసి వచ్చింది.

వీరి పేరు చావా నరసింహారావు. మా చిన్నప్పుడు ఈ పేరుతోనే నాకో క్లాస్ మేట్ ఉండేవాడు. కనుక్కుంటే అతడూ, ఈయనా ఒకరు కారని తేలింది. పిల్లలు ఖమ్మంలో ఏదో వ్యాపారంలో బాగానే స్థిరపడ్డారు. ఈ నరసింహారావు మాత్రం ఊళ్లోనే వుండిపోయి వ్యవసాయం చేసుకుంటున్నాడు. కష్టపడే తత్వం, నిరాడంబర  జీవనం వల్ల నాలుగు రాళ్ళు వెనకేసుకోగలిగారు. అయినా ఊరికి ఏదైనా చేయాలని తపన. శివాలయాన్ని లక్షలు ఖర్చు పెట్టి బాగుచేశారు. మేము చదువుకున్న బడి ఇప్పుడు హైస్కూలు  అయింది. వేరే ప్రాధమిక పాఠశాల  మంజూరు అయితే దానికి ఒక  చక్కటి భవనం కట్టి పెట్టారు. ఈ మధ్య వానలకు మా అన్నయ్య ఎప్పుడో కట్టించిన గ్రామ కచ్చేరీ  దెబ్బతింటే, దానిని సొంత డబ్బులతో పునరుద్ధరించే కార్యక్రమం నెత్తికి ఎత్తుకున్నారు. ఊళ్ళో టెలి మెడిసిన్ సెంటర్ పెట్టాలని  ఓ  స్వచ్చంద  సంస్థ ముందుకు  వస్తే  వారికి  కావలసినవన్నీ అమర్చి పెట్టడానికి  సిద్ధం  అంటూ ఈయన ముందే  సిద్ధం అయిపోయారు. ఇవన్నీ బాగా డబ్బులు వుండి చేస్తున్న పనులు కావు. సొంత ఖర్చులు తగ్గించుకుని చేస్తున్న వితరణలు.

నిజమైన ‘శ్రీమంతుడు’ చావా  నరసింహారావు. సందేహం లేదు.