30, ఏప్రిల్ 2013, మంగళవారం

నమ్మితే నమ్మండి అను ఇండియా దట్ ఈజ్ భారత్!



కొన్ని విషయాలు వింటుంటే నిజమా! అనిపిస్తాయి.
నిజంగా నిజమేనా అన్న అనుమానం కలిగిస్తాయి. నిజమెంతో నిగ్గుతేల్చే అవకాశం లేనప్పుడు –పోనీ మంచి విషయమే కదా నమ్మేస్తే పోలా అని కూడా అనిపిస్తుంది. అలాటి నమ్మలేని ఓ నిజం నెట్లో సంచరిస్తోంది. నమ్మితే నమ్మండి.
ఇంతకీ ఆ నమ్మలేని నిజం ఏమిటో తెలుసా?
ప్రపంచం యావత్తులో అత్యంత సంపన్న దేశం ‘భారత దేశం’ అన్నదే ఆ నమ్మలేని నిజం.




నిజానికి ఇందులో నిజమెంతో తెలియదు కాబట్టి ఒక కధలాగానే చెప్పుకుందాం.
అనగనగా వైద్యరాజ్ అనే వ్యక్తి ఇంట్లో మూడు పురాతన రాతి విగ్రహాలు వుంటూ వచ్చాయి. ఈ వైద్యరాజ్ మహాశయులవారి వంశ  చరిత్ర కూడా ఘనమైనదే. ఆయన కృష్ణదేవరాయల వంశీకుడు. మూడువందల ఏళ్లనుంచి మైసూరులోని ఆయన గృహంలో ఆ మూడు పురాతన దేవతా విగ్రహాలు తరతరాలుగా పూజలందుకుంటున్నాయి. నిజానికి అవి రాళ్ళూ కావు. దేవతా విగ్రహాలు కావు. లెక్కకట్టడానికి సాధ్యం కాని విలువైన వజ్రాలు. ఈ సంగతి బయటకు పొక్కీపొక్కక ముందే ఆ వజ్రాలను భారత ప్రభుత్వం స్వాధీనం చేసుకుంది. కారణాలు తెలవవు కాని ఆ వజ్రాలను ప్రస్తుతం ఓ స్విస్ బ్యాంకులో భద్రపరిచి వుంచారు.
అసలు ఈ కధలోని అసలు కధ ఇక్కడే మొదలవుతుంది.
ఈ వజ్రాల విలువను లెక్కకట్టి చూసారు. లెక్కకట్టిన నిపుణులు ఆశ్చర్యంతో నోళ్ళు వెళ్ళబెట్టారు.
ఈ మూడు వజ్రాలలో ఒక్కొక్క దాని విలువ ఎంతంటే అమెరికా, ఇంగ్లాండ్ ఈ రెండు దేశాల స్తూల దేశీయ ఉత్పత్తికంటే ఎక్కువ. వీటిని కొనగలిగిన డబ్బు ప్రపంచ బ్యాంకు దగ్గర కూడా లేదు.
అంతే కాదు వీటిల్లో ఒక్క వజ్రం విలువ తీసుకున్నా – ప్రపంచ బ్యాంకు నుంచి మన దేశం ఇంతవరకు తీసుకున్న అప్పుకు మూడు రెట్లు ఎక్కువ. పది మంది బిల్ గేట్స్ సంపదకు సమానం. వీటితో ఏడు వర్ధమాన దేశాలను కొనుగోలు చేయవచ్చట. ఇంకో ‘ట’ కూడా వుంది. వాయిదాల పద్ధతిలో అమ్మితే కొనడానికి సిద్ధం అని ప్రపంచ బ్యాంకు ముందుకు వచ్చిందట. అయితే మన ప్రధాన మంత్రి గారు మాత్రం ‘ససేమిరా’ అనేసారుట.
మామూలుగా ఇలాటి విషయాలు చెప్పేవాళ్ళు పలానా పేపర్లో రాశారు చూడలేదా అనేస్తారు. అలాగే ఈ కధ చెబుతున్న వాళ్లు కూడా 2011  లోనే  టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియాలో ఈ వార్త వేసారు, వీలయితే ఆ పాత పేపరు తెచ్చుకుని  చదువుకోమంటున్నారు. హిందూ లో కూడా రాశారు చూసుకోమంటున్నారు. స్టార్ టీవీ వాళ్లు ఈ వజ్రాల వ్యవహారం గురించి ఓ డాక్యుమెంటరీ ప్రసారం చేశారంటున్నారు.
ఇదంతా చదివిన తరువాత ఎప్పుడో ఏనాడో విన్న ‘ఫారెన్ లాటరీ’ సంగతులేమైనా గుర్తుకువస్తే మాత్రం నా పూచీ లేదు. (30-04-2013)
Note: Courtesy Image Owner 

29, ఏప్రిల్ 2013, సోమవారం

అభినవ శబరి కధ



ఆ ముసిలావిడ్ని చూస్తే   బస్ కండక్టర్ కు ముచ్చటేస్తుంది. ఎందుకంటే  ఎప్పుడు బస్సు ఎక్కినా సరే దగ్గరకు  పిలిచి గుప్పెడు జీడిపప్పులో, బాదం పప్పులో అతడి చేతిలో పోస్తుంది.


ఒకరోజు అడిగాడు. యెందుకు మామ్మగారు ఇలా జీడిపప్పులు మీరు తినకుండా నాలాటి వాళ్లకు ఇస్తుంటారు
నవలడానికి పళ్ళు లేవు నాయనా!   అందుకే నీ బోటి వాళ్లకు ఇస్తుంటాను’ అంది.
‘మీకు  పళ్ళు లేవు. తినలేరు. అది సరే!  మరి వీటిని యెందుకు కొంటున్నట్టు? ఎవరి కోసం కొంటున్నట్టు?’ మళ్ళీ అడిగాడు కండక్టర్ ఆవిడ ఇచ్చిన జీడిపప్పుల్ని నోరారా నవిలి తింటూ.
‘జీడిపప్పులు అంటే తినలేను  కాని వాటి చుట్టూ వుండే చాక్లెట్ అంటే నాకు ప్రాణం.  అందుకే షాపుల్లో ఇలాటి చాకో నట్
చాక్లెట్లను వెతికి మరీ కొంటుంటాను.’ వున్న మాట చెప్పేసి ముసలావిడ  బస్సు దిగి వెళ్ళిపోయింది.

(courtesy image owner)

27, ఏప్రిల్ 2013, శనివారం

మన్నించడమే మనిషి పని



ఆ దంపతులది అన్యోన్య దాంపత్యం.   లేక లేక మగపిల్లవాడు  పుట్టాడు. వాళ్ల ఆనందానికి అంతే లేదు. ఎత్తుకెత్తుగా పిల్లాడిని అబ్బురంగా అపురూపంగా పెంచుకుంటున్నారు. చూస్తుండగానే  అతడికి రెండేళ్లు వచ్చాయి.




తండ్రి ఒక రోజు హడావిడిగా ఆఫీసుకు వెళ్లాడు. ఆ తొందరలో తాను రోజూ వేసుకునే మందు  బాటిల్ మూతపెట్టడం మరచిపోయాడు.  ఆఫీసుకు వెళ్ళగానే ఆ విషయం గుర్తుకువచ్చింది. వెంటనే ఇంటికి  ఫోను చేసి భార్యకు విషయం చెప్పి ముందు ఆ  మందు  సీసా మాట  సంగతి చూడమన్నాడు. ఆమె సరే అంది కాని ఇంటిపనుల్లో తలమునకలైవుండి  ఆ విషయమే మరచిపోయింది. భర్త గుర్తు చేసిన విషయం ఆలస్యంగా ఆమెకు  గుర్తుకు వచ్చింది. కాని అప్పటికే జరగాల్సిన ఆలశ్యం జరిగిపోయింది.
ఇంట్లో  ఆడుకుంటున్న పిల్లాడికి భోజనాల బల్ల మీది మందు సీసా కనిపించింది. అందులోని ద్రవం రంగు అతడిని ఆకర్షించింది. చూసి ముచ్చట పడ్డాడు. మూత లేని ఆ సీసా పట్టుకుని  అందులోని మందంతా  గటగటా తాగేసాడు. అది పెద్దవాళ్ళు వాడాల్సిన మందు. వాళ్ళు కూడా కొద్ది డోసుల్లో తీసుకోవాల్సిన ఘాటయిన  ఔషధం. సీసా మొత్తం ఒకేసారి తాగడంతో ఆ పసివాడు తట్టుకోలేకపోయాడు.  మందు వికటించి పిల్లాడు వున్నపెట్టున స్పృహ కోల్పోయాడు. అది చూసి తల్లి  చిగురుటాకులా వొణికిపోయింది. అదిరే గుండెలతో  ఆదరాబాదరాగా పిల్లాడ్ని చేతుల మీద వేసుకుని దగ్గరలోని  ఆస్పత్రికి తీసుకువెళ్ళింది. భర్తకు ఫోను చేసి విషయం చెప్పింది. అప్పటికే  జరగరానిది జరిగిపోయింది. పిల్లాడి ప్రాణం పోయిందని  డాక్టర్లు  చెప్పగానే ఆమె పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి. ఆ నిజాన్ని తట్టుకోలేక  నిస్సత్తువుగా  కూలబడిపోయింది.
తండ్రి ఆఫీసునుంచి ఆఘమేఘాలమీద  వచ్చాడు. విగతజీవుడిగా మంచం మీద పడివున్న కన్నకొడుకుని చూశాడు. గుండెల్లోనుంచి  దుఃఖం తన్నుకువచ్చింది. అల్లారుముద్దుగా పెంచుకుంటున్న పిల్లవాడు తమ  అశ్రద్ధకి బలై  పోయాడన్న వాస్తవం అతడ్ని మరీ కుంగ తీసింది.  కుర్రాడి శవం పక్కనే కూలబడి గుండెలు బాదుకుంటూ రోదిస్తున్న భార్యను చూశాడు. ఆమె వైపు నెమ్మదిగా అడుగులు వేశాడు.
ఇదంతా తన వల్లనే జరిగిందనీ,  ఫోను రాగానే చేతిలో పని పక్కనబెట్టి ముందా  మందు సీసా భద్రం చేసి వున్నట్టయితే  ఈ పరిస్తితి  వచ్చివుండేది కాదని ఆ తల్లి  తల్లడిల్లుతోంది. భర్త వంక చూడడానికి కూడా భయపడుతోంది. నీవల్లనే ఇదంతా జరిగిందంటూ కోపడతాడని  కంగారు పడుతోంది.
అతడు భార్య దగ్గరికి వచ్చాడు. భార్య కళ్ళల్లోకి చూశాడు. ఆ చూపులో కోపం  లేదు. భుజం మీద చేయివేశాడు.ఆ స్పర్శలో కాఠిన్యం లేదు.  నెమ్మదిగా భార్యతో అన్నాడు.
‘ఇందులో ఎవరు చేసిందీ లేదు. ఎవరు చేయ కలిగిందీ  లేదు.వాడితో మనకు ప్రాప్తం లేదు. అందుకే ప్రాప్తమున్నలోకానికి వెళ్ళిపోయాడు’
భర్త నుంచి వచ్చిన ఈ అనూహ్య  స్పందన ఆమెను అంతులేని ఆశ్చర్యానికి గురిచేసింది.
కలా  నిజమా అనుకుంది. ఎన్నోమాటలు పడాల్సివస్తుందని అనుకుంటే భర్త పల్లెత్తు మాట అనకపోవడం  ఆమెకు వూరట కలిగించింది. జరిగినదాన్ని పొరబాటుగా తీసుకున్నాడే కాని తప్పుగా భావించని భర్త ఉదాత్త మనస్తత్వం  ఆమెను కదిలించివేసింది.  

‘జరగరాని ఘోరం జరిగిపోయింది. పొరబాటు  ఎవరిదయినా పిల్లవాడు దక్కకుండా పోయాడు. ఇందులో  నాకూ  భాగం వుంది. ఆఫీసు తొందరలో వెడుతున్నా కాస్త నేనే ఆ  మందు సీసా మూత తానే పెట్టినట్టయితే ఇంత ఘోరం జరిగివుండేదే కాదేమో.’
భర్త మాటలు లీలగా వినబడుతున్నాయి.
అతడి ఆలోచనలు అతడివి.
‘భార్యను నిందించడం వల్ల  లాభం ఏమిటి?  పిల్లాడిని కోల్పోయి అసలే పుట్టెడు దుఃఖంలో వుంది. నవమాసాలు మోసింది ఆమె.  పురిటి నొప్పులు భరించింది ఆమె.  ఇంటిదీపం కంటిముందే కన్నుమూయడం కంటే  కన్నతల్లికి  గర్భశోకం వేరే ఏముంటుంది.  నెపం  మోపి ఈ పాపం నీదే అనేయడం తేలికే. కాని అలాటి ఈటెల్లాంటి మాటలతో మనసును మరింత గాయపరిస్తే   ఆ కన్నతల్లి కడుపు మరెంతగా రగిలిపోతుంది.’
ఇలా ఆలోచించిన అతగాడు  భార్యను పల్లెత్తు మాట అనలేదు.
నిజానికి   ఈ పరిస్తితిలో ఆమెకు కావాల్సింది కూడా  వూరడింపుతో కూడిన ఓ చల్లని మాట. అది అర్ధం చేసుకున్నవాడు కాబట్టే  అతడు ఆ  విజ్ఞతను ప్రదర్శించాడు.  దానితో, అంత  దుఃఖంలోవున్న ఆమె మనసు  దూదిపింజలా తేలికయింది.
మంచి మనసుకు మంచితనం తోడయితే ఆ మనిషి మహామనీషి అవుతాడు.

(27-04-2013) 

26, ఏప్రిల్ 2013, శుక్రవారం

పరిపూర్ణానంద స్వామి వారి ప్రవచనానందం



కొన్ని చిత్రంగా అనిపిస్తాయి. మరికొన్ని బహు విచిత్రంగా కనిపిస్తాయి.
కొన్ని  దృష్టి మహిమ. మరికొన్ని ఆ సర్వేశ్వరుడి సృష్టి మహిమ. నమ్మినవానికి, రాయే  సాయి. నమ్మనివానికి, సాయే రాయి. అందుకే తొక్కితే రాయి. మొక్కితే సాయి అని పెద్దలు అంటారు. అంతా నమ్మకం.


పరిపూర్ణానంద స్వామి


దేవుడిని విశ్వసిస్తామని చెప్పేవారేకాని నిజంగా మన ప్రార్ధనలకు మెచ్చి భగవంతుడు కోరిన వరాలు  ఇస్తాడని నమ్మేవాళ్ళు తక్కువే. విశ్వాసమనేది సంపూర్తిగా వుండాలి కాని అరకొరగా వుండకూడదని బోధించే చిన్న నీతికధ ఇది.
ఒక వూరిలో వానలు పడక పంటలు ఎండిపోయి వూరిజనం అల్లాడిపోతున్నారు. వూరి నడుమ వున్న గుడి వద్ద ఒక రాత్రంతా భజనలు చేస్తే వర్షాలు కురుస్తాయని ఎవరో చెప్పగా విని పిల్లాపీచుతో సహా వూళ్ళో  వాళ్లందరూ కట్టగట్టుకుని గుడి వద్దకు చేరుకున్నారు. ఒక పిల్లవాడు గొడుగుతో సహా వచ్చాడు. దేవుడి మీద, చేసే భజన మీదా అతడికున్న విశ్వాసం అది. నిజమయిన  విశ్వాసం అంటే కూడా అదే.
పసి పాపల్ని ఆడించడానికి తలిదండ్రులు ఒక్కోసారి వారిని గాల్లోకి ఎగరేసి పట్టుకుంటూవుంటారు. అలా చేస్తున్నప్పుడు పాప పడి పడి నవ్వుతుందే కాని కింద పడేస్తారేమోనని ఏమాత్రం భయపడదు. తాను పడిపోకుండా తల్లీ తండ్రీ తనను భద్రంగా పట్టుకుంటారని ఆ పసి పాప నమ్మకం.
నిన్న సాయంత్రం అంటే 2013 ఏప్రిల్ 25 వ తేదీన  హైదరాబాదు ఎన్టీయార్ స్టేడియంలో శ్రీ పరిపూర్ణానంద స్వామివారి ఆధ్వర్యంలో ఒక బ్రహ్మాండమయిన కార్యక్రమం జరిగింది. వేలాదిమంది భక్త జనం స్వచ్చందంగా తరలి వచ్చి సామూహిక జ్యోతి  ప్రజ్వలన కార్యక్రమంలో పాల్గొన్నారు.  అంతకు ముందు కుంభవృష్టి కురుస్తుందా అన్నట్టు ఆకాశం మేఘావృతమై వుంది. అంతా బహిరంగ ప్రదేశం. వాన పడితే తలదాచుకోవడం అని సందేహించినవాళ్ళు సంక్షేపించి వూరుకున్నారు. అటూ ఇటూ మనసు చలించేవారు, వర్షం పడితే అప్పుడు చూద్దాంలే  అనుకుంటూ వెళ్లారు. (బహుశా నాది అంటే భార్యల్ని వెంట తీసుకువెళ్ళిన నాలాటివారిది ఈ తరగతి అనుకుంటా) ఇక పోతే, వాన  వచ్చేది, పిడుగులు పడేది -  పోకుండా మానేది లేదు అని భీష్మించుకు  వెళ్ళినవాళ్ళూ  వున్నారు. నిజానికి ఇలాటి వాళ్ళదే అక్కడ  మెజారిటీ. వాళ్ల నమ్మకమే నిజమైంది. జడివాన కాదుకదా చిన్నపాటి చినుకు కూడా రాలలేదు.
సరే! పరిపూర్ణానంద స్వామివారు, వేదిక మీద జ్యోతి ప్రజ్వలనతో కార్యక్రమానికి అంకురార్పణ చేశారు. వచ్చిన భక్త జనులందరూ తమ వెంట తెచ్చుకున్న ప్రమిదలు, ఆవునేతితో తడిపిన  వొత్తులతో ఎవరికి వారు దీపాలను వెలిగించారు. కృత్రిమ విద్యుత్ దీపాలను తాత్కాలికంగా ఆర్పివేశారు.  దానితో  ఆ విశాల ప్రాంగణమంతా భక్తులు వెలిగించిన వేలాది  దీపాల వెలుగులతో నిండిపోయింది. స్వామివారి అనుగ్రహభాషణం ఓ పక్క, దీపాల కాంతులు మరోపక్క. ఆ యావత్ ప్రదేశం ధార్మిక కర్మ భూమిగా శోభిల్లింది.
ఇక విచిత్రం ఏమిటంటారా! ఒక భక్తురాలు వెలిగించిన దీపశిఖ ఇదిగో ఇలా ‘ఓం’ ఆకారంలో ప్రజ్వరిల్లి అశేష భక్తులను ఆకర్షించింది.

ముందే చెప్పినట్టు అంతా నమ్మకం.
అయితే ఒకటి నిజం.  త్రికరణశుద్ధిగా నమ్మినది ఏదీ కూడా  మనల్ని మోసం చేయదు. నిజానికి  నమ్మకంలో వున్న గొప్పతనం అదే. (26-04-2013)

అగ్నిమీళే పురోహితం ........ అను గ్రామఫోన్ రికార్డ్ కధ



(ఎందుకో ఏమిటో రెండేళ్ళ క్రితం రాసిన ఈ గ్రామఫోను గుర్తుకొస్తోంది) 



చాలా చాలా వస్తువులు మన కళ్ళ ముందే కనుమరుగవుతున్నాయి. విశ్వనాధవారి బాణీలో చెప్పాలంటే ఇదొక  పెను విషాదము.
కానీ పరిణామ క్రమంలో ఇవన్నీ తప్పని విష పరిణామాలు.
లాంతర్లు, చిమ్నీలు, రోళ్ళు, రోకళ్ళు, ఎడ్లబళ్ళు, కచ్చడం బళ్ళు, చల్ల కవ్వాలు, మేనాలు, వాటిని మోసే బోయీలు, మేనా మోస్తూ వాళ్ళు చేసే ఒహోం ఒహోం వొహ్ వోహోం వోహోంలు ఎక్కడన్నా కనవస్తున్నాయా? ఎప్పుడన్నా వినబడుతున్నాయా?
నా చిన్నతనంలో మా సుబ్బయ్య తాతయ్య గారి దగ్గర  ఓ గ్రామఫోన్ వుండేది. ధ్వని నలుగురికీ బాగా వినబడడానికి దానికి గమ్మత్తయిన ఆకారంలో వుండే  ఒక స్పీకర్ తగిలించేవాళ్ళు. గ్రామ ఫోనుకు అదొక గుర్తుగా వుండేది. పాటల రికార్డులు  మందపాటి భోజన పళ్ళాల మాదిరిగా పెద్దగా వుండేవి. వాటిమీద గాయనీగాయకుల పేర్లు, సినిమా పేరు, సంగీత దర్శకుడి వివరాలు ముద్రించేవాళ్ళు.  గ్రామఫోనుకు గడియారం మాదిరిగా కీ ఇచ్చి, రికార్డు దానిమీదవుంచి అది తిరుగుతున్నప్పుడు ముల్లును జాగ్రత్తగా గాడిలో పెట్టేవాళ్ళు. ఆ ముల్లును గవర్నర్ అనే పరికరంలో బిగించే వాళ్ళు. రికార్డు తిరగడం ప్రారంభం  కాగానే పాట మొదలయ్యేది. మా తాత గారు సంగీతం అంటే చెవికోసుకునేవారు.అందువల్ల ఆయన దగ్గర  వున్నరికార్డుల్లో అన్నీ జావళీలే.  ఒక్క ముక్క అర్ధం అయ్యేది కాదు. అయినా వూరు వూరంతా ఆ పాటలు వినడానికి పోగయ్యేవాళ్ళు. అంత చిన్న పెట్టెలో నుంచి పాటలు పాడుతున్నదెవరో తెలియక విస్తుపోయేవాళ్ళు. ఏదో మంత్రం పెట్టె పట్టుకొచ్చారని మా తాతగారిని అనుమానించిన వాళ్ళు కూడా వున్నారు.
పొతే, నేను రేడియోలో చేరినప్పుడు గ్రామఫోన్ రికార్డులు వుండేవి. కాకపొతే కాస్త నాజూకుగా చిన్నగా వుండేవి. ఇప్పడు వాటి జాడ కూడాలేదు. అన్నీ కంప్యూటర్ డిస్క్ లే.
రేడియోలో  చేరిన కొత్తల్లో ఓ రోజు  జంధ్యాల స్వయంగా రేడియో స్టేషన్ కు వచ్చి తను  మొదట డైరెక్ట్ చేసిన ముద్దమందారం సినిమా పాటల రికార్డ్ ను ప్రసారం నిమిత్తం తెచ్చి నాకిచ్చివెళ్లడం ఇప్పటికీ ఓ మధుర విషాద స్మృతి.
     
తన గొంతు తాను  వినాలని, తన మొహం తాను  చూసుకోవాలని – ప్రతి మనిషికీ కొన్ని  బలహీనతలు  వుంటాయంటారు. ఇలా మనసుపడని మనుషులు వుండరేమో కూడా.  రేడియోలో తమ గొంతు ఒక్కసారయినా వినపడాలని తాపత్రయపడి అందుకోసం ఎంతగానో ప్రయత్నించిన పెద్దవాళ్ళు ఎందరో నా వృత్తి జీవితంలో పరిచయం అయ్యారు. అలాగే ఋష్యశృంగుడు లాటి పెద్దమనుషులు కూడా ఫోటోలో తమ మొహం ఎలావుందో చూసుకోవాలని ముచ్చటపడడం కద్దు.   అలాటి వాళ్లకు వాళ్ళ  ఫోటో వాళ్ళకే  చూపింఛి చూడండి. పైకి మొహమాటపడి చూసీ చూడనట్టు చూసి వొదిలేసినా, నలుగురు లేని సమయం చూసి ఒక్కమారయినా ఆ ఫోటోను తనివితీరా చూసుకోవడం మాత్రం  ఖాయం అనే చెప్పాలి.  ఆ రోజుల్లో రేడియోకు, ఈ రోజుల్లో టీవీలకు జనం వెంపర్లాడటం అన్నది జనంలో అంతరాంతరాలలో  దాగివున్న  వున్న ఈ బలహీనతవల్లే అని అనుకోవాలి.
సరి. మళ్ళీ గ్రామ ఫోన్ రికార్డుల సంగతికి వద్దాం.
ఈ రికార్డులకు హెచ్ ఎం వి (హిజ్ మాస్టర్ వాయిస్)ది పెట్టింది పేరు. ఈ కంపెనీ లోగో పై వుండే కుక్క బొమ్మ జగత్ ప్రసిద్ధం. అసలీ గ్రామ ఫోను రికార్డుల కధాకమామిషు గురించి ఈ కంపెనీ ఓ బుల్లి కరపత్రాన్ని ప్రచురించింది. ఇప్పుడు చెప్పబోయే కధనానికి అదే ఆధారం కనుక ఇది వొండివార్చిన వార్తా కధనం  కాదని నమ్మడానికి ఆస్కారాలు వున్నాయి.
పందొమ్మిదవ శతాబ్దం లో థామస్ ఆల్వా ఎడిసన్ అనే శాస్త్రవేత్త  గ్రామఫోను తయారు చేసారు. ఈ ఒక్కటే కాదు - విద్యుత్ దీపం, కెమెరా మొదలయిన వాటిని తొలిసారి కనుక్కున్నది కూడా ఎడిసన్ మహాశయులవారే అన్నది ఎలిమెంటరీ స్కూలు విద్యార్ధికి సయితం తెలిసిన విషయమే.  

గ్రామఫోను రికార్డుని తయారు చేసిన ఎడిసన్ గారు  – ఎవరయినా సుప్రసిద్ధ వ్యక్తి స్వరాన్ని మొదటి రికార్డుపై భద్రపరచాలని తలపోశారు. ప్రొఫెసర్ మాక్స్ ముల్లర్ ఆయన మదిలో మెదిలారు

“మీ స్వరాన్ని రికార్డు చేయాలనుకుంటున్నాను, ఎప్పుడు కలవాలని” కోరుతూ మాక్స్ ముల్లర్ కి ఆయన వెంటనే లేఖ రాసారు.  ఎడిసన్ పై ఎంతో గౌరవ ప్రతిపత్తులు కలిగిన మాక్స్ ముల్లర్,  ఎడిసన్ అభ్యర్ధనను అంగీకరించారు. పలానా సమయంలో యూరోపులోని శాస్త్రవేత్త లందరూ ఇంగ్లాండ్ లో సమావేశం అవుతారనీ, అప్పుడువస్తే బాగుంటుందనీ ముల్లర్ జవాబు రాసారు.

ఆవిధంగానే ఎడిసన్ ఆ సమావేశానికి వెళ్లారు. మాక్స్ ముల్లర్ ఆయన్ని సభికులకు పరిచయం చేసారు. అప్పటికే ఎడిసన్ శాస్త్ర ప్రయోగ విజయాలను కర్ణాకర్ణిగా వినివున్న ఇతర  శాస్త్రవేత్తలు ఆయన్ని సగౌరవంగా స్వాగతించారు.
తరువాత ఎడిసన్ అభ్యర్ధనపై మాక్స్ ముల్లర్ వేదికపైకి వచ్చి ఎడిసన్ వెంట తెచ్చుకున్న రికార్డింగ్ పరికరం ఎదుట నిలబడ్డారు. ఆయన చెప్పిన మాటలు రికార్డు చేసుకున్న ఎడిసన్ బయటకు వెళ్లి మళ్ళీ అదే రోజు మధ్యాహ్నం  సమావేశ మందిరానికి  తిరిగి  వచ్చారు. ఈ సారి ఆయన చేతిలో  ఒక రికార్డు కూడా వుంది. దాన్ని గ్రామ ఫోనుపై వుంచి ఆ ఉదయం రికార్డు చేసిన ముల్లర్ స్వరాన్ని సభికులకు వినిపించారు.


అందులో నుంచి వినిపిస్తున్న ముల్లర్ స్వరాన్ని వింటూ యావన్మందీ చేష్టలుడిగి పోయారు. భావి తరాలకోసం ముల్లర్ స్వరాన్ని  భద్రపరచిన ఎడిసన్ కృషిని అంతా చప్పట్లు చరుస్తూ  మెచ్చుకున్నారు. కరతాళధ్వనులు సద్దుమణిగిన తరవాత మాక్స్ ముల్లర్ మళ్ళీ వేదిక మీదకు వచ్చారు. సభికుల నుద్దేశించి ప్రసంగించడం ప్రారంభించారు.
“ఈ ఉదయం ఎడిసన్ మహాశయులు నా గొంతు రికార్డు చేస్తున్నప్పుడు మీరది విన్నారు. ఇప్పుడు మళ్ళీ గ్రామఫోను నుంచి వెలువడిన నా మాటలు కూడా  విన్నారు. నేను ఉదయం ఏమి మాట్లాడానో, ఇప్పుడు మీరు ఏమి విన్నారో ఏమయినా, ఎవరికయినా అర్ధం అయిందా?” అని సభికులను సూటిగా ప్రశ్నించారు.
ఒక్కసారిగా సభలో నిశ్శబ్దం తాండవించింది.హాజరయిన వారందరూ వారి వారి విభాగాలలో నిపుణులు.అయితే  మాక్స్ ముల్లర్ ఏమి మాట్లాడారో వారిలో ఎవరికీ అర్ధం కాని మాట నిజం. ఎందుకంటె ఆ భాష వారికి తెలవదు కాబట్టి. గ్రామఫోను నుంచి వెలువడుతున్న ముల్లర్ స్వరాన్ని వింటూ మైమరచిపోయిన సభికులు ఆ ఆశ్చర్యంలో ఆయన ఏభాషలో మాట్లాడారన్నది గమనించలేదు. వాళ్ళంతా యూరోపు కు చెందినవాళ్ళు కాబట్టి ఆ భాషను  వారెప్పుడూ వినివుండలేదు.
సభికుల అశక్తతను అర్ధం చేసుకున్న మాక్స్ ముల్లర్ తానేమి మాట్లాడిందీ తానే స్వయంగా వివరించారు. తాను మాట్లాడింది సంస్కృత భాషలో అన్నది ఆయన చెప్పేవరకు తెలియని శాస్త్రవేత్తలందరూ ఆశ్చర్యంతో నోళ్ళు వెళ్ళబెట్టారు.గ్రామ ఫోను రికార్డింగ్ కోసం అంతకుముందు పేర్కొన్న  రిగ్వేదం లోని మొదటి శ్లోకాన్ని ఆయనమళ్ళీ చదివి వినిపించారు.

“అగ్నిమీళే పురోహితం – యజ్ఞ స్వదేవ మృత్విజం  హాతారం రత్నశాసనం” – ఇలా సాగిపోతుందా శ్లోకం. ప్రపంచంలో  మొట్టమొదటి గ్రామఫోను రికార్డుపై రికార్డయిన రికార్డ్ -  రిగ్వేద శ్లోకానికి మాక్స్ ముల్లర్ ఆవిధంగా కలిగించారన్న విషయం తెలపడమే ఈ కధనం లోని విశేషం.
అదే ప్రసంగంలో మాక్స్ ముల్లర్ చెప్పిన విషయాలు వింటే సంస్కృత భాష గొప్పదనం ఈ కాలం వారికి తెలిసే అవకాశం వుంటుంది. ఆయన ఇంకా ఇలా  అన్నారు.

“మొత్తం మానవేతిహాసంలో వేదాలు మొట్టమొదటి పాఠాలు. అందులో అగ్నిమీళే పురోహితం అనేది తొలి వేదం అయిన రిగ్వేదం లోని మొదటి  శ్లోకం. వెనుకటి రోజుల్లో,ఆదిమ యుగంలో-  వొళ్ళు దాచుకోవడానికి దుస్తులు ధరించాలన్న ఆలోచన కూడా  లేకుండా,చెట్టుకొమ్మలపై  చింపాంజీల మాదిరిగా గెంతుతూ యూరోపులోని జనం  అనాగరిక జీవనం గడుపుతున్న కాలంలోనే- నివసించడానికి  ఇళ్లు అవసరమనే ధ్యాసకూడా లేకుండా కొండ గుహల్లో కాలక్షేపం  చేస్తున్న రోజుల్లోనే- భారతీయలు నాగరిక జీవనం సాగిస్తూ, మొత్తం ప్రపంచానికి ఉపయోగపడే రీతిలో   సార్వత్రిక వేదాంతాన్ని ప్రబోధించే జీవన సూత్రాలను వేదాల రూపంలో అందించారు.  ఎడిసన్ మహాశయులు  నా స్వరాన్ని రికార్డు చేస్తానని ముందుకు వచ్చినప్పుడు ఈ వేద శ్లోకాన్ని ఎంచుకోవడానికి కారణం ఇదే” అని ముగించారు మాక్స్ ముల్లర్.
(ప్రముఖ పండితులు పుల్లెల శ్రీరామచంద్రుడు గారికి కృతజ్ఞలతో –భండారు శ్రీనివాసరావు)  
    


25, ఏప్రిల్ 2013, గురువారం

మోడీ లాంటి మొనగాడు ఈనాడు దేశానికి అవసరం



'మోడీ లాంటి మొనగాడు ఈనాడు దేశానికి అవసరం' - అని  ఉద్బోధిస్తూ ఈ వ్యాసం రాసింది  సుహేల్ సేత్ అనే పెద్దమనిషి. గతంలో మోడీకి వ్యతిరేకంగా పుంఖానుపుంఖాలుగా రాసిన ఘన కీర్తి తనదే అని చెప్పుకుంటూ ఈ వ్యాసం ప్రారంభించిన సేహెల్ సేత్ గురించి గూగుల్ లో వెతికితే  ఇంగ్లీష్ లో కనిపించిన  విశేషణాలు ఇలా వున్నాయి.
Suhel Seth, adman, actor, lobbyist, news TV pundit and god knows what else (the Facebook page for his book describes him as that know-all of our age, “marketing guru”)
కాబట్టి ఈ వ్యాసాన్ని  ‘సొంత పూచీపై’ చదువుకోవాల్సిందిగా చదువరులకు విజ్ఞప్తి. అనువాదం చేసి లేనిపోని తలనొప్పులు తెచ్చుకోకూడదన్న ఉద్దేశ్యంతో  సుహేల్  సేత్ ఇంగ్లీష్ వ్యాసాన్ని యధాతధంగా ఇక్కడ పొందుపరుస్తున్నాను. అభినందలయినా, అభిశంసనలయినా అన్నీ ఆయన ఖాతాలోకే – భండారు శ్రీనివాసరావు 
Why India Needs Narendra Modi?

By Suhel Seth


Let me begin with a set of   disclosures: I have perhaps written more articles against Modi and his handling   of the post-Godhra scenario than most people have; I have called him a modern-day Hitler and have always said that Godhra shall remain an enduring blemish not just on him  but on India’s political class. I still believe that what happened in Gujarat  during the Godhra riots is something we as a nation will pay a heavy price for.  But the fact is that time has moved on.
As has Narendra Modi. He is not the only  politician in India who has been accused of communalism. It is strange that the whole country venerates the Congress Party as the secular  messiah but it was that party that presided over the riots in 1984 in which over  3,500 Sikhs died: thrice the number killed in Gujarat.
The fact of the  matter is that there is no better performer than Narendra Modi in India’s  political structure. Three weeks ago, I had gone to Ahmedabad to address the YPO  and I thought it would be a good opportunity to catch up with Modi. I called him  the evening before and I was given an appointment for the very day I was getting  into Ahmedabad. And it was not some official meeting but instead one at his  house. As frugal as the man Modi is. And this is something that the Gandhis and Mayawatis need to learn  from Modi.
There were no fawning staff members; no secretaries running around;  no hangers on…just the two of us with one servant who was there serving tea. And  what was most impressive was the passion which Modi exuded. The passion for development; the passion for an invigorated  Gujarat; the passion for the uplifting the living standards of the people in his  state and the joy with which he recounted simple yet memorable  data-points.
For instance, almost all of the milk  consumed in Singapore is supplied by Gujarat; or for that matter all the  tomatoes that are eaten in Afghanistan are produced in Gujarat or the potatoes  that Canadians gorge on are all farmed in Gujarat. But it was industry  that was equally close to his heart.
It was almost like a child, that   he rushed and got a coffee table book on GIFT: the proposed Gujarat Industrial City that will  come up on the banks of the Sabarmarti: something that will put the Dubais and  the Hong Kongs of this world to shame.
 And while on the Sabarmati, it is Modi  who has created the inter-linking of rivers so that now the Sabarmati is no  longer dry.  
He then spoke about how he was  very keen that Ratan Tata sets up the Nano plant in Gujarat: he told me how he had related the story of the Parsi  Navsari priests to Ratan and how touched Ratan was: the story is, when the  Navsari priests, (the first Parsis) landed in Gujarat, the ruler of Gujarat sent  them a glass of milk, full to the brim and said, there was no place for them:  the priests added some sugar to the milk and sent it back saying that they would  integrate beautifully with the locals and would only add value to the state. Narendra Modi is clearly a man in  a hurry and he has every reason to be. There is no question in any one’s mind  that he is the trump card for the BJP after Advani and Modi realises that.  People like Rajnath Singh are simply weak irritants I would imagine. He also  believes that the country has no apolitical strategy to counter terrorism and in  fact he told me how he had alerted the Prime Minister, the Home Minister and the  NSA about the impending bomb blasts in Delhi and they did not take him  seriously.
And then the September 13 blasts happened! It was this resolve of  Modi’s that I found very admirable. There is a clear intolerance of terrorism  and terrorists which is evident in the way the man functions; now there are many  cynics who call it minority-bashing but the truth of the matter is that Modi  genuinely means business as far as law and order is concerned.
I left Modi’s house deeply  impressed with the man as Chief Minister: he was clearly passionate and what’s  more deeply committed. When I sat in the car, I asked my driver what he  thought of Modi and his simple reply was Modi is God. Before him, there was nothing. No  roads, no power, no infrastructure. Today, Gujarat is a power surplus state. Today, Gujarat attracts more industry than all the states put together.
Today,  Gujarat is the preferred investment destination for almost every multi-national  and what’s more, there is an integrity that is missing in other states.
After I finished talking to the  YPO (Young President’s Organisation) members, I asked some of them very  casually, what they thought of Modi. Strangely, this was one area there was no  class differential on. They too said he was  God. But what they  also added very quickly was if India has just five Narendra Modis, we would be a  great country.
I don’t know if this was typical Gujarati  exaggeration or a reflection of the kind of leadership India now needs! There is  however, no question in my mind, that his flaws apart, Narendra Modi today, is  truly a transformational leader! And we need  many more like him!

ఆ వెధవలంతే దేవుడా! వాళ్లు మారరు!!




సుందరం ఓ పోస్టాఫీసులో పనిచేస్తుంటాడు. వేరే వూళ్లనుంచి వచ్చిన ఉత్తరాలను, వాటిపై చిరునామాలను చూసి వాటిని బట్వాడా చేసేవారికి అందించడం అతగాడి ఉద్యోగం.
ఒకరోజు పనిచేసుకుపోతుంటే కంటబడ్డ ఒక చిరునామా సుందరం దృష్టిని ఆకర్షించింది.
ఆ కవరుపై అడ్రసు స్పష్టంగా లేదు. ‘భగవంతుడికి’ అని మాత్రం వుంది.
దేవుడికి ఉత్తరం ఏమిటి అన్న ఉత్సుకతతో దాన్ని తెరిచి చూశాడు.
అందులో ఇలా రాసి వుంది.

“ పూజ్యులైన దేవుడి గారికి
సుందరమ్మ నమస్కారములు చేసి చేసుకుంటున్న విన్నపములు.
నీకు తెలుసు కదా నాకు ఎనభై ఏళ్ళ వయస్సులో  మొగుడు పోయాడు. ఆయన తాలూకు పెన్షన్ తప్ప వేరే ఆధారం లేదు. అవసరం వస్తే  ఆదుకోవడానికీ, మంచాన పడితే  ఇంత ఉడకేసి పెట్టడానికీ   పిల్లలూ పీచూ అంటూ ఎవరూ లేరు. ఆ పించను డబ్బు వెయ్యితోనే  కిందామీదా పడుతూ బతుకు బండి ఈడుస్తున్నాను. ఈ మధ్య చత్వారం వచ్చి చచ్చిందేమో  అంతా మసకలుగా వుంది. గూట్లో నీ ఫోటో ముందు దీపం వెలిగించడానికి కూడా ఈ మాయదారి శుక్లాలు అడ్డొస్తున్నాయి.  డాక్టర్ దగ్గరకు వెడితే, వచ్చే శుక్రవారం  ఓ వెయ్యి పట్రా, ఆపరేషన్ చేసి కంట్లో శుక్లాలు తీస్తానన్నాడు. ఏమైనా సరే ఈ సారి పించను డబ్బులు రాగానే సుక్రారం నాడు  ఆ డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్లాలని అనుకున్నాను.  అయితే పించను ఆఫీసుకువెళ్లి డబ్బులు తీసుకుని వస్తుంటే  ఓ మాయదారి మనిషి, వాడి జిమ్మడ, కళ్ళు సరిగా కనబడని  నా కళ్లుగప్పి పించను డబ్బులున్న నా చేతి సంచీ కాస్తా  ఎగరేసుకుపోయాడు.
“డాక్టరుకివ్వాల్సిన డబ్బు సంగతి సరే! నెల మొత్తం ఆ మొత్తంతోనే గడవాలి. ఎలారా దేవుడా అనుకుంటూవుంటే దేవుడుడివి నువ్వే గుర్తుకొచ్చావు. ఏం చేస్తావో తెలవదు. నాకా వెయ్యి రూపాయలు అర్జంటుగా  కావాలి. డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళి ముందు కళ్ళు బాగుచేయించుకోవాలి. ఆ తరవాతే ఏపనయినా. అంతదాకా నీకు దీపం వెలిగించడం కూడా కుదరదు. అందుకే ఏదో చేసి ఆ  వెయ్యి రూపాయలు నాకు వెంటనే పంపించు. నీకు సవాలక్ష పనులుంటాయి కాని నా  పని మాత్రం మరచిపోవద్దు. ముసల్దాన్ని. కాస్త కనికరించు. నువ్వు తప్ప నాకు వేరే దిక్కు లేదు – ఇట్లు నీ భక్తురాలు – సుందరమ్మ”

అది చదివి సుందరం కళ్ళు చమర్చాయి. ఆ ఉత్తరాన్ని ఆఫీసులో వున్న పదిమందికీ చదివి వినిపించాడు. ఆ ముసలిదాని కన్నీళ్ళ కధ అందర్నీ కదిలించింది. అందరూ తలో చెయ్యీవేసి ఆమెకు సాయం చేయాలని అనుకున్నారు. తోచినంత చందాలు వేసుకున్నారు. చేతయిన డబ్బు ఇచ్చారు. అంతా  కూడితే తొమ్మిది వందలు పోగయ్యాయి. పరవాలేదు ఈమాత్రం పంపితే,  మిగిలిన యాభై ఆవిడే సదురుకుంటుంది అనుకుని ఆ మొత్తాన్ని ఓ కవరులో పెట్టి ఆ ముసలావిడకు పంపారు. పంపిన దగ్గరనుంచి ఆవిడ నుంచి రాబోయే ఉత్తరం కోసం అంతా ఎదురు చూడడం మొదలు పెట్టారు.  శుక్రవారం వచ్చింది వెళ్ళింది. ఆ తరువాత వారం ఉత్తరం తప్పక వస్తుందని భావించారు. అనుకున్నట్టే భగవంతుడి పేరుతొ ఉత్తరం వచ్చింది. అంతా ఆసక్తిగా దాన్ని తెరిచి చూసారు.

“ఆపదలో ఆదుకున్న భగవంతుడికి వేలవేల నమస్కారాలు. నువ్వు దయతో  పంపిన డబ్బు ముట్టింది.  కొద్దిగా తక్కువపడ్డా మొత్తం మీద అవసరం గడిచింది. డాక్టరు గారు  నా కళ్ళు బాగుచేసాడు. చాలా తేటగా అనిపిస్తోంది.  నిన్నటి నుంచి మళ్ళీ నీ గూట్లో దీపం వెలిగిస్తున్నాను.

“అయితే ముసలిముండాదాన్ని. అనుభవంతో ఓ మాట చెబుతున్నాను. మనసులో పెట్టుకో. నువ్వయితే నేను అడిగిన వెయ్యీ పంపించేవుంటావు. కానీ ఈ పోస్టాఫీసువాళ్ళున్నారు చూసావు. వీళ్ళు వెధవన్నర వెధవలు. నువ్వేమో నామీద జాలిపడి డబ్బు పంపించావు.  వీళ్లేమో తమ బుద్ధి పోనిచ్చుకోకుండా అందులోనే  చిలక్కొట్టుడు కొట్టారు.  అందులో వంద నొక్కేసారు. వాళ్ళంతే! వాళ్లు మారరు. అది నాకు తెలుసు. ఎందుకయినా మంచిది నువ్వూ  తెలుసుకుంటావని రాస్తున్నా.  ఇట్లు నీ భక్తురాలు –సుందరమ్మ”

(ఇంగ్లీషులో నెట్లో కనబడ్డ కధకి తెలుగులో స్వేచ్చానువాదం.)
NOTE: Courtesy Image Owner

24, ఏప్రిల్ 2013, బుధవారం

ఆలోచించండి నా ఈ ఆలోచనలో ఏమైనా తప్పుందా!

 ఉదాహరణకు కిందటి ఏడాది రైల్లో టిక్కెట్టు రిజర్వ్ చేసుకుని ఢిల్లీ వెళ్ళి వచ్చామనుకుందాం. ఆరునెలల తరువాత ఆ టిక్కెట్టుపై సర్ చార్జ్ కట్టండని రైల్వే వాళ్లు తాఖీదు పంపితే ఎలావుంటుంది? అలాగే, నిరుడు హోటల్లో భోజనం చేసినదానికీ, సినిమా చూసిన దానికీ ఇప్పుడు సర్ చార్జ్ కట్టండి అంటే ఎలావుంటుంది? గత సంవత్సరం అక్టోబర్, నవంబర్, డిసెంబర్ నెలల్లో వాడుకున్న కరెంటుకు సర్ చార్జ్ కట్టాలని టీవీల్లో స్క్రోలింగులు వస్తుంటే మీకేమని అనిపిస్తోంది? న్యాయమూర్తులు ఎవరయినా దీన్ని సూమోటో గా తీసుకుని జనాలకు న్యాయం చేయలేరా?

ముఖ్యమంత్రి చెప్పిన జోకు



ముఖ్యమంత్రులు జోకులు కూడా చెబుతారా అని సందేహించకండి. మన ముఖ్యమంత్రి నోరు తెరిచి నవ్వనే నవ్వరు ఇక జోకులేసి ఎవర్ని నవ్విస్తారని అనుకోకండి.  ఈ జోకు చెప్పింది మన ముఖ్యమంత్రి కాదు. గోవా సీఎం. శ్రీ మనోహర్ పర్రీకర్. పుణేలో ఈ మధ్య  జరిగిన  ఒక సదస్సులో మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ  మాటల మధ్యలో  ఓ జోకు పేల్చారు. దాన్ని  సభికులందరూ ఆసక్తిగా వినడమే కాదు, విని  కడుపుబ్బా నవ్వుకున్నారట కూడా.
ఆ జోకేమిటంటే....
ఆయన మాటల్లోనే విందాం.



“జూ నుంచి రెండు సింహాలు తప్పించుకున్నాయి. వాటిల్లో ఒకటి అడవి సింహం. అడవిలో  పట్టుబడి పట్నంలో వున్న  జూకి వచ్చింది. తప్పించుకోవడమే తడవు  అది మళ్ళీ అడవిలోకి పారిపోయింది.
“పోతే రెండో సింహం అడవిలో దొరికింది కాదు. అది జూలోనే పుట్టి  జూలోనే పెరిగిన సింహం. దాంతో దానికి అన్నీ బస్తీ అలవాట్లే అలవడ్డాయి. అడవీ, వేటా ఇవన్నీ దాని వంటికి పడవు.
“మూడు రోజులు గడిచాయో లేదో, పారిపోయిన అడవి సింహం జూ సిబ్బందికి  దొరికిపోయింది.  దాన్ని తీసుకువచ్చి మళ్ళీ జూలో బోనులో బంధించారు. కానీ బస్తీ సింహం ఆచూకీ పట్టుకోలేకపోయారు.
‘నెల గడిచింది. రెండు నెలలు గడిచాయి. మూడో నెల నడుస్తున్నా బస్తీ సింహం ఎటు పోయిందన్న సమాచారం లేదు.    
“చివరికి ఎట్లాగయితేనేం బస్తీ సింహం ఆచూకీ ఆరుమాసాల తరువాత దొరికింది. దాన్ని పట్టి బంధించి మళ్ళీ జూకే తీసుకువచ్చారు.
“పాత నేస్తాన్ని చూడగానే అడవి సింహం మొహం వికసించింది.
వాటి నడుమ సంభాషణ ఇలా సాగింది.
“ఏం మిత్రమా! ఈ మానవ మృగాల కంట బడకుండా ఈ ఆరు నెలలు ఎక్కడ దాక్కున్నావు? యెలా దాక్కున్నావు?  ఈ రక్కసి  మనుషుల నుంచి  తప్పించుకుని ఏవిధంగా  తిరగగలిగావు? ముందు  ఆ సంగతి చెప్పు”
“ఏం లేదు మిత్రమా! నువ్వేమో అలా అడవిలోకి వెళ్లావు. ఇక నాకు ఆ  అడవీ, దాని  ఆనుపానులు అసలే తెలియవాయె. ఏం చెయ్యాలి ఎక్కడ దాక్కోవాలి అని ఆలోచిస్తుంటే  దారిలో సచివాలయం కనిపించింది. వెంటనే దాంట్లోకి దూరిపోయాను. నా సామిరంగా! యే గదిలో చూసినా ఎక్కడ చూసినా అన్నీ ఫైళ్ళే. దుమ్ముకొట్టుకుపోయి గుట్టలు గుట్టలుగా పేరుకుపోయివున్నాయి.  హాయిగా వెళ్ళి వాటి మాటున దాక్కున్నాను.”
“భలే భలే. మరి తిండీ తిప్పలమాటేమిటి”
“నిజానికి తిండికి వెతుక్కోవాల్సిన పనే లేదనుకో! ఆ గవర్నమెంట్ ఆఫీసులో ఎటు చూసినా సిబ్బందే. హాయిగా రోజుకొకడ్ని నంజుకు తిన్నా అడిగేవాడులేదు. ఎందుకంటే ఒకడు కనిపించకపోయినా అక్కడ అయిపూ అజా కనుక్కునేవాడే లేడు. ఒకడు రాకపోయినా, పత్తా లేకుండా పోయినా  వాడి స్థానంలో ఇంకోడ్ని టెంపరరీగా వేసుకుంటారు కానీ,  అసలు వాడు ఎటు పోయాడు అని ఆరా తీసే వాడేలేడనుకో. అసలక్కడ పనిచేసేవాడంటూ వుంటే కద.  అందువల్ల నేను ఎంతమందిని  కొరుక్కుతిన్నా లెక్కతెలిసే అవకాశమేలేదు. అంచేత నాకు ప్రతిరోజూ మృష్టాన్న భోజనమే”  
“మరి ఇంత హాయిగా రోజులు గడిచిపోతూ వుంటే మళ్ళీ వీళ్ళ  చేతికి యెలా చిక్కావ్”
“అదే ఖర్మ అంటే. హాయిగా రోజుకో ప్రభుత్వ ఉద్యోగిని తింటూ పోతే నన్ను ఎవడూ పట్టుకునే వాడు కాదు. బుద్ధి తక్కువై  ఓ రోజు,  వాళ్లకు రోజూ  టీ పట్టుకువచ్చేవాడు దొరికితే, ముందూ వెనకా చూడకుండా  వాడిని పొట్టనబెట్టుకున్నాను. అదే నా పొట్టమీద కొట్టింది. రోజూ టీ ఇచ్చేవాడు కనబడకపోవడంతో అప్పుడు వారికి మన వ్యవహారం అర్ధం అయినట్టుంది.  అంతా కలసి మాటువేసి  నన్ను  పట్టేసుకున్నారు. అదీ మిత్రమా నా విషాద గాధ”
(24-04-2013)

23, ఏప్రిల్ 2013, మంగళవారం

హ..హ..హ





ఒక భారతీయుడు, ఒక అమెరికన్, ఒక పాకిస్థానీయుడు సౌదీ అరేబియాకు చెందిన విమానంలో మద్యం సేవిస్తూ పట్టుబడ్డారు.
వారు చేసిన నేరానికి శిక్షగా ఒక్కొక్కరికీ 20 కొరడా దెబ్బలు శిక్ష విధించారు అధికారులు.
వారు ముగ్గురూ శిక్షకు సిద్ధపడుతుండగా శిక్షను అమలుపరిచే షేక్ వచ్చి ఇలా ప్రకటించాడు.
“ఇవాళ నా ప్రియమైన ఇరవయ్యో  భార్య పద్దెనిమిదో  పుట్టినరోజు.
కాబట్టి మీకు శిక్ష విధించబోయే ముందుగా మిమ్మల్ని ఒక కోరిక కోరుకోమని అడిగింది నా ముద్దుల భార్య. అందుకని ఆవిడ ముద్దు చెల్లించడానికి మిమ్మల్ని తలో కోరిక కోరుకోమని కోరుతున్నాను.”
మొదటగా అమెరికన్ వంతు వచ్చింది.
అతను కొద్ది సేపు ఆలోచించి తన వీపుకు ఒక దిండును కట్టమన్నాడు.
కానీ దురదృష్టవశాత్తూ ­ అది పది దెబ్బలకే చినిగిపోయింది.
మిగతా పది దెబ్బలూ భరించే సరికి రక్తం కారే గాయాలైపోయాయి.
తరువాత పాకిస్థానీ వంతు వచ్చింది.
తనకు రెండు దిండ్లు కట్టమన్నాడు.
అతని దురదృష్టం కొద్దీ అది కూడా  పదిహేను దెబ్బలవరకే  తట్టుకోగలిగింది­.
తరువాత భారతీయుడి వంతు వచ్చింది.
అతను నోరు తెరవకముందే షేక్ నోరు తెరిచాడు.“నువ్వు మంచి సంస్కృతి గల దేశం నుంచి వచ్చావు.
మీ దేశం అంటే నాకు ఎంతో ఇష్టం. కాబట్టి నువ్వు రెండు కోరికలు కోరుకోవచ్చు” అన్నాడు.
“మీ అభిమానానికి  కృతజ్ఞుణ్ణి.
“నా మొదటి కోరిక ఏంటంటే నాకు ఇరవై కాదు నూరు కొరడాదెబ్బలు కావాలి”
“చూస్తుంటే నువ్వు మంచి ధైర్యవంతుడిలాగా ­ కనిపిస్తున్నావు ­.
“సరే! ఇంతకీ  నీ రెండో కోరిక ఏమిటి?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ఆ పాకిస్థాన్ వాణ్ణి నా వెనక కట్టేయండి”
(నెట్లో సంచరిస్తున్న జోక్కి మక్కికి మక్కి కాపీ)